“Disobedient Bodies: Reclaiming Her” นิทรรศการผลงานของศิลปินหญิงที่มีชื่อเสียงจาก 7 ประเทศในเอเชีย

แกลเลอรี่ SUNDARAM TAGORE นำเสนอผลงานของ 8 ศิลปินหญิง จากทั่วเอเชียรวมถึงศิลปินจากประเทศไทย ในงาน Singapore Art Week 2025

 

ชื่อนิทรรศการ: Disobedient Bodies: Reclaiming Her
วันจัดแสดง: 11 มกราคม – 8 มีนาคม 2568
ภัณฑารักษ์นิทรรศการ: ลอเรดานา ปาซซินี-พารัคเชียนี
สถานที่จัดแสดง: แกลเลอรี่ Sundaram Tagore, 5 Lock Road 01–05, Gillman Barracks, สิงคโปร์
เวลาเปิดทำการ:
วันอังคาร–วันศุกร์ เวลา 11.00–18.00 น. วันเสาร์ เวลา 11.00–19.00 น.
ติดต่อแกลเลอรี่: press@sundaramtagore.com / 65 6694 3378

แกลเลอรี่ Sundaram Tagore มีความยินดีที่จะนำเสนอนิทรรศการผลงานของศิลปินหญิงที่มีชื่อเสียงจาก 7 ประเทศในเอเชีย โดยจัดแสดงผลงานใหม่และผลงานล่าสุดของ นาเดียห์ บามัดฮาจ (เกิดปี 2511, เปตาลิงจายา, มาเลเซีย), เป่ยหัง เบอนัวต์ (เกิดปี 2527, ไต้หวัน), เล เฮียน มินห์ (เกิดปี 2522, เวียดนาม), มาเรีย มาเดรา (เกิดปี 2509, ติมอร์-เลสเต), ชาร์เมน โพห์ (เกิดปี 2533, สิงคโปร์), โซ ยู นเว (เกิดปี 2532, เมียนมา) และ 2 ศิลปินจากไทย อารยา ราษฎร์จำเริญสุข (เกิดปี 2500, ไทย), ปานพรรณ ยอดมณี (เกิดปี 2531, ไทย)

ด้วยการทำงานผ่านสื่อที่หลากหลาย ศิลปินเหล่านี้ได้รื้อถอนอุดมการณ์ที่ตายตัวเกี่ยวกับเชื้อชาติ อัตลักษณ์ ประเพณี และเรื่องเพศ ไม่ว่าจะเป็นการเผชิญหน้ากับบาดแผลในประวัติศาสตร์ เช่น การล่วงละเมิดสตรีติมอร์โดยกองทัพอินโดนีเซีย (2518 – 2542) หรือการสำรวจประเด็นร่วมสมัย เช่น การปรับเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับการเลี้ยงดูบุตร ผลงานของพวกเขาได้เปิดเผยถึงประเด็นสำคัญที่ส่งผลกระทบต่อผู้หญิงในภูมิภาคและในระดับสากล

ในช่วงเวลาที่ศิลปินหญิงจากประเทศอย่างเมียนมา ติมอร์-เลสเต และเวียดนามยังคงไม่ได้ถูกนำเสนอผลงานสู่เวทีโลก นิทรรศการนี้ได้ส่องสปอตไลต์ให้กับผู้ที่มีพรสวรรค์จากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างแท้จริง

คำแถลงโดยภัณฑารักษ์ 

Disobedient Bodies: Reclaiming Her เป็นโครงการที่สร้างสรรค์โดยผู้หญิงเกี่ยวกับผู้หญิง แต่มิใช่คำประกาศทางสตรีนิยม หากแต่เป็นสะพานที่เชื่อมโยงเพื่อสร้างบทสนทนาระหว่างความคาดหวังทางสังคมแบบประชาธิปไตยและการเป็นเจ้าของตัวตนของตนเอง ด้วยเหตุนี้ นิทรรศการจึงตั้งอยู่บนแนวคิดของการ “ไม่เชื่อฟัง” จากมุมมองทางวัฒนธรรมและกายภาพ ในด้านหนึ่งตั้งคำถามต่อมายาคติทางสังคมที่อิงกับแบบแผนของเพศและเชื้อชาติ และอีกด้านหนึ่งท้าทายแนวคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกายผู้หญิง ตั้งแต่การเป็นมารดาไปจนถึงการถูกทำให้เป็นวัตถุ และการที่ส่วนต่างๆ ของร่างกายถูกตีความเป็นสัญลักษณ์ที่กำหนดและนำหน้าตัวตนของผู้หญิง

เพื่อสำรวจประเด็นดังกล่าว Disobedient Bodies: Reclaiming Her ได้รวบรวมผลงานของศิลปินหญิง 8 คนจากหลากหลายเจเนอเรชันในเอเชีย โดยนำเสนอผลงานที่ชิ้นใหม่และรวมถึงผลงานที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ ผ่านงานแสดงที่หลากหลาย อาทิ จิตรกรรม การถ่ายภาพ ประติมากรรม และวิดีโอ เพื่อพิจารณาเรื่องราวของการปลดปล่อยและการปกครองตนเอง ขณะที่ผลงานบางชิ้นเน้นย้ำถึงสภาวะพื้นฐานของร่างกายผู้หญิงในฐานะจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง—ภาชนะ, ผู้ให้, ผู้ต่อสู้—ผลงานอื่นๆ ได้ท้าทายระเบียบทางสังคมแบบดั้งเดิมเพื่อตรวจสอบความหลากหลายทางเพศและสิทธิในการเลือกส่วนบุคคลที่มีต่อร่างกายของตนเอง

จากการสำรวจบทบาทของผู้หญิงในฐานะแม่ของแผ่นดิน และการนำเสนองานที่สะท้อนถึงแก่นแท้ของความเป็นมารดา ไปจนถึงการตั้งคำถามต่อเรื่องเล่าส่วนตัวและสังคมเกี่ยวกับการอยู่รอด ผลงานทุกชิ้นในนิทรรศการล้วนมีแรงผลักดันร่วมกันในการ Reclaiming Her อย่างอ่อนโยนแต่มุ่งมั่น แม้จะต้องแลกมาด้วยการไม่เชื่อฟังต่อกฎที่หยั่งรากลึกก็ตาม ในช่วงเวลาที่ความเท่าเทียมทางสังคมดูเหมือนจะก้าวหน้า ลำดับชั้นทางเพศยังคงอยู่ นิทรรศการนี้เน้นย้ำถึงความสำคัญและความพยายามที่จะรื้อถอนเรื่องเล่าเกี่ยวกับเพศ รวมถึงวิธีการเผยแพร่และการเซ็นเซอร์ที่กำหนดหรือขัดขวางการถกเถียงในที่สาธารณะ

ด้วยเหตุนี้ Disobedient Bodies: Reclaiming Her จึงมีความตั้งใจให้เป็นนิทรรศการที่มุ่งเน้นผู้ชม โดยที่ผลงานทำหน้าที่เป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการไตร่ตรอง

—ลอเรดานา ปาซซินี-พารัคเชียนี                                                                                                                 

นิทรรศการ Disobedient Bodies: Reclaiming Her จะมาพร้อมกับสิ่งพิมพ์ดิจิทัลที่มีบทความภัณฑารักษ์เชิงลึกโดย ลอเรดานา ปาซซินี-พารัคเชียนี ซึ่งกล่าวถึงผลงานของศิลปิน และความสำคัญในระดับสากลของพวกเขา

เกี่ยวกับ 8 ศิลปิน 

อารยา ราษฎร์จำเริญสุข (Araya Rasdjarmrearnsook) (เกิดปี 2500, ไทย) ศิลปินผู้บุกเบิกสำรวจเรื่องชีวิต, ความตาย และจิตวิญญาณในงานติดตั้งวิดีโอที่สะท้อนอารมณ์ของเธอ เธอนำเสนองานวิดีโอเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับสุนัขจรจัด ซึ่งตั้งคำถามเกี่ยวกับแนวคิดดั้งเดิมเกี่ยวกับมารดา Rasdjarmrearnsook เคยเข้าร่วม Venice Biennale (2005) และ Documenta (2012) ผลงานของเธออยู่ในคอลเล็กชันของพิพิธภัณฑ์ Solomon R. Guggenheim, นิวยอร์ก; พิพิธภัณฑ์ศิลปะสิงคโปร์; และ Asia Society, นิวยอร์ก

ปานพรรณ ยอดมณี  (Pannaphan Yodmanee) (เกิดปี 2531, ไทย) ได้รับการฝึกฝนในงานจิตรกรรมและการฟื้นฟูงานศิลปะในวัดพุทธแบบดั้งเดิม วันนี้เธอสร้างการติดตั้งที่เหมือนกับซากอาคารที่กำลังพังทลาย การติดตั้งใหม่ของเธอ ซึ่งผสมผสานระหว่างสัญลักษณ์พุทธศาสนากับสัญลักษณ์คริสต์ศาสนา สำรวจแง่มุมต่างๆ ของความเป็นหญิงและบทบาทของ

ผู้หญิง การสะสมผลงานของเธอในที่สาธารณะรวมถึงพิพิธภัณฑ์ศิลปะสิงคโปร์; Queensland Art Gallery of Modern Art, ออสเตรเลีย; และ Yuz Museum, เซี่ยงไฮ้ ในปี 2024 เธอมีการแสดงเดี่ยวที่พิพิธภัณฑ์ Benesse House บนเกาะนาโอะชิมะ, ญี่ปุ่น

นาเดียห์ บามัดฮาจ (Nadiah Bamadhaj) (เกิดปี 2511, เปตาลิงจายา, มาเลเซีย) สร้างสรรค์ผลงานที่สะท้อนถึงภูมิทัศน์ทางสังคมและการเมืองของประเทศบ้านเกิด รวมถึงอินโดนีเซีย ซึ่งเป็นที่ตั้งปัจจุบันของเธอ ผลงานคอลลาจใหม่ของเธอนำเสนอการผสมผสานระหว่างผ้าต่างๆ ที่มีลวดลาย เช่น มดลูกล้อมรอบด้วยเปลวไฟและป้ายหยุด กับองค์ประกอบของร่างกายชาย เพื่อตรวจสอบแนวคิดเรื่องการต่อต้านและการปลดปล่อย Nadiah เคยแสดงผลงานที่สถาบันศิลปะต่างๆ เช่น พิพิธภัณฑ์ศิลปะสิงคโปร์, พิพิธภัณฑ์แห่งชาติโยคยาการ์ตา และพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่และร่วมสมัยแห่งชาติ, เกาหลี

เป่ยหัง เบอนัวต์ (Peihang Benoît) (เกิดปี 2527, ไต้หวัน) จิตรกรจากกรุงปารีส ผสานเรื่องเล่าส่วนตัวเข้ากับการสำรวจเชิงลึกเกี่ยวกับเวลา พื้นที่ ความทรงจำ ร่างกาย อัตลักษณ์ และประวัติศาสตร์ระหว่างรุ่น ผลงานจิตรกรรมใหม่ของเธอในนิทรรศการนี้นำเสนอการสำรวจด้านความเป็นแม่ที่ดิบและจับใจ Benoît เคยแสดงผลงานที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะมาเก๊า, มหาวิทยาลัยศิลปะแห่งกรุงโตเกียว และพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติไต้หวัน, ไถจง

เล เฮียน มินห์ (Lê Hiền Minh) (เกิดปี 2522, เวียดนาม) นำเสนอผลงานวิดีโอและงานประติมากรรมใหม่ที่หล่อขึ้นจากกระดาษ dó ซึ่งเป็นกระดาษทำมือของเวียดนาม หนึ่งในไฮไลต์ของนิทรรศการคือประติมากรรมปืนไรเฟิลที่ใช้ในสงครามเวียดนาม ประดับด้วยเล็บมือที่ยาวเป็นพิเศษ สะท้อนถึงความรุนแรงและการแสวงประโยชน์จากผู้หญิง Minh เคยจัดแสดงผลงานที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะเอเชียฟุกุโอกะ, พิพิธภัณฑ์ศิลปะโฮจิมินห์ซิตี้ และพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติเวียดนาม, ฮานอย

มาเรีย มาเดรา (Maria Madeira) (เกิดปี 2509, ติมอร์-เลสเต) มีชื่อเสียงในด้านการแสดงสดและการติดตั้งศิลปะที่กระตุ้นความรู้สึก ซึ่งตั้งคำถามต่อการรุกรานติมอร์-เลสเตของอินโดนีเซีย ผลงานของเธอในนิทรรศการนี้เป็นสื่อผสมที่สำรวจความรุนแรงและความบอบช้ำที่ผู้หญิงชาวติมอร์ต้องเผชิญ Madeira ใช้วัสดุท้องถิ่น เช่น ผ้า tais (สิ่งทอพื้นเมืองที่ทอด้วยมือ) และเม็ดสีธรรมชาติจากหมากพลูและดินสีแดง ผลงานของเธอได้รับการนำเสนอในพาวิลเลียนของติมอร์-เลสเตในงานเวนิสเบียนนาเลครั้งที่ 60 ในหัวข้อ Kiss and Don’t Tell

ชาร์เมน โพห์ (Charmaine Poh) (เกิดปี 2533, สิงคโปร์) เป็นศิลปินชาวสิงคโปร์ที่ตั้งอยู่ในเบอร์ลิน ผู้กำกับภาพยนตร์สารคดี และนักเขียนที่สำรวจประเด็นเกี่ยวกับการมองเห็นและการแสดงตัวที่เกี่ยวข้องกับประสบการณ์ของผู้หญิงเอเชียและเพศทางเลือก ในปี 2023 งานของเธอได้รับการนำเสนอในนิทรรศการเดี่ยว ซึ่งประกอบด้วยวิดีโอ, เสียง และการแสดงสดที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสิงคโปร์ ในปี 2024 สองในภาพยนตร์สั้นของเธอได้รับการฉายในนิทรรศการกลางของงาน Venice Biennale ครั้งที่ 60

โซ ยู นเว (Soe Yu Nwe) (เกิดปี 2532, เมียนมาร์) เป็นศิลปินเครื่องปั้นดินเผาที่เป็นผู้อพยพจีนรุ่นที่สามในเมียนมาร์ สร้างประติมากรรมที่ทำด้วยมือจากเครื่องปั้นดินเผา, วัตถุที่พบและวัสดุมีค่า งานล่าสุดของเธอได้รับแรงบันดาลใจจากตัวละครหญิงในตำนานพุทธศาสนาและสำรวจเรื่องเสรีภาพและความเป็นอิสระ เธอได้แสดงงานที่ Thailand Biennale (2023) และ Jakarta Contemporary Ceramics Biennale (2016) รวมถึงแสดงผลงานที่สถาบันต่างๆ เช่น ArtScience Museum, สิงคโปร์; British Museum, ลอนดอน; และ Leeum Museum of Art, โซล